Historisches Rathaus Lüneburg

Huldigungssaal
Toen George Lodewijk I, de latere koning George I van Engeland, aankondigde dat hij voor een bezoek naar Londen zou reizen, brak er in Lüneburg een hectische bedrijvigheid uit. De adellijke Prince's Hall werd gerenoveerd en er moest zo snel mogelijk een zaal komen die geschikt was voor de hulde van de koning.

Een bovenverdieping werd inderhaast omgebouwd tot de Hall of Homage, die tot op de dag van vandaag ongewijzigd bewaard is gebleven. Aan de muren hangen fantasieschilderijen en tegenover het raam hangt een grote afbeelding van Georg Ludwig I. De inspanningen werden niet beloond: na deze hulde kwam koning Georg I nooit meer naar Lüneburg.

De Lüneburger raad vergaderde vervolgens in de huldezaal en dat is tot op de dag van vandaag zo gebleven. Alle belangrijke beslissingen van de stad werden sinds 1706 in deze zaal genomen.

Grote raadszaal
De raad liet een zeer representatieve en rijk gemeubileerde zaal creëren, die wordt beschouwd als een meesterwerk van de renaissancekunst. Talloze deuren, kroonluchters en stoelen zijn versierd met houtsnijwerk. De afbeeldingen worden gekenmerkt door thema's als rechtvaardigheid en waren bedoeld om de raadsleden te instrueren rechtvaardig te handelen. De hal kon goed worden verwarmd met slechts één grote kachel, waardoor het een populaire plek was.

Kanselarij met varkensbotten aan het plafond
In de oude kanselarij werkten de advocaten van de raad met hun schriftgeleerden. Om hun vingers warm te houden in de winter was er een open haard. Een raam op het zuiden zorgde voor licht. De kamer is afgescheiden door een smeedijzeren traliewerk. De originele kleitegels op de vloer zijn tot op de dag van vandaag bewaard gebleven.

Aan het plafond in de voorkamer hangt een lantaarn met een varkensbot. Volgens de legende is het het bot van het varken dat het zout in Lüneburg heeft gevonden en de Hanzestad er rijk mee heeft gemaakt.

De Sülfmeister bepaalde het lot
De 54 zoutkookhuizen van Lüneburg behoorden toe aan kloosters, edellieden en de vorst, die de afzonderlijke kookpannen verhuurden aan eerzame burgers van Lüneburg. Alleen deze Sülfmeisters konden tot lid van de stadsraad worden benoemd. Op deze manier bepaalden ongeveer 40 families eeuwenlang het lot van de stad.

Eén van deze Sülfmeisters werd gekozen om een jaar lang toezicht te houden op de hele zoutwinning en had dus een kantoor in het stadhuis. Hij controleerde de financiën en vertegenwoordigde de belangen van alle Sülfmeisters tegenover de landheren. De zoutziederij maakte Lüneburg immers rijk en geld was macht in die tijd.

De macht van de Lüneburgers was zo groot dat zelfs het hertogelijke kasteel aan de schaduwzijde van het stadhuis stond. Dit was in die tijd een belediging, maar moest door de hertog worden getolereerd omdat de Lüneburgers zo machtig waren en hij bij hen in het krijt stond.

De kerk was in deze tijd ook anders georganiseerd. De gemeente financierde de geestelijken en het onderhoud van de kerken. En wie betaalt, bepaalt. Dus benoemde het stadsbestuur van Lüneburg ook de predikanten en de opzichter.

Het stadhuis van Lüneburg kan alleen worden bezocht als onderdeel van een rondleiding door het stadhuis. Informatie en kaartjes zijn verkrijgbaar bij de VVV van Lüneburg.