Stixer Wanderdüne

In het midden van het binnenduincomplex tussen Neuhaus en Tripkau ligt de "Stixer Wanderdüne", waarvan de vorming begon na de laatste ijstijd, de Vistula-koude periode, door de opstuwing van het fijne dalzand uit de gletsjervallei. Als laatste open duin van dit duincomplex beslaat het een oppervlakte van ca. 9,5 ha. 

In het midden van de 19e eeuw werd de schaarse droge zandgrond die kenmerkend is voor het gehele binnenduincomplex bebost met dennenbomen, wat grotendeels het einde betekende van het natuurlijke duinontwikkelingsproces. Slechts een klein deel, het Stix stuifzandduin, weerstond de bebossing en geeft bezoekers vandaag een idee van het landschap in die tijd.

Gegraven dennen staan als bewijs van de activiteit van het duin die vandaag nog steeds bestaat. Bij droog, winderig weer kan men getuige zijn van het natuurspektakel en de trek van het zand naar het oosten waarnemen.

De "Stixer Wanderdüne" werd in 1982 tot natuurreservaat verklaard vanwege de bijzondere flora- en fauna-kenmerken. Op de extreem droge en hete duintoppen wordt de vegetatie gedomineerd door zilvergras, zandzegge, mossen en rendiermossen. Het is opmerkelijk dat het helmgras ook hier in het binnenland voet aan de grond heeft gekregen. Rondom het duin zijn het vooral dennen die op de arme zandgrond kunnen overleven; alleen in de duinvalleien komen daar zandberken en Engelse eiken bij. Deze gebieden zijn habitats voor de boomleeuwerik, die zijn nesten bouwt in de open zandgebieden op de grond, en voor de nachtzwaluw. Beide vogelsoorten zijn geclassificeerd als bedreigd. Bovendien vinden sprinkhanen zoals de kauwende krekel, de sprinkhaan en de sprinkhaan, alsmede vlinders zoals de ijzerkleurige fluweelvlinder en de roestige bandiet hier voldoende levensomstandigheden. Het duin is ook een habitat voor de "mierenleeuw", larven van de libelleachtige mierenjuffer, die in de losse zandgrond vangtrechters graven en onder meer grote hoeveelheden ongedierte uit het bos vernietigen.