Cisterciënzer monniken van het klooster Walkenried hadden in het begin van de 13e eeuw de eerste vijver- en slootsystemen gebouwd, mijnwerkers bouwden ze in de loop van de eeuwen verder uit. De Oberharz watermanagementsysteem was de enige energieleverancier voor de mijnbouw in de Oberharz vanaf de middeleeuwen tot het industriële tijdperk. Omdat er geen rivieren of beken op deze hoogvlakte waren, verzamelden mijnwerkers water in reservoirs via kilometerslange slootsystemen. Daar vandaan werd het naar de mijnen en hutten geleid, waar het boven en onder de grond talloze waterwielen aandreef. De mijnwerkers verwierven zo energie, om met houten pompen geïnfiltreerd water uit de groeven te pompen, om de hutten te bedienen en materiaal te transporteren.
De technische ontwikkeling van de mijnbouw in de Oberharz gebeurde hier in Europa voor het eerst. Het UNESCO Werelderfgoed bestaat uit 107 historische vijvers, 310 kilometer loopgraven en 31 kilometer waterwegen. De paden bij de loopgraven die een zeer laag hellingspercentage hebben, kunnen tijdens een korte of lange wandeltocht worden verkend zonder moeilijke beklimmingen, en bieden als beloning vaak een prachtig uitzicht op de Oberharz. Behalve het gotische cisterciënzerklooster Walkenried omvat het Werelderfgoed ook de Samson-kuil uit de 16e eeuw en drie kleine schachtsystemen uit de 19e eeuw.
